Вечар над хатай гарбатай
Вешаў хусьцё цішыні.
Ты частавала гарбатай
Мяне пры газьнічным агні.
I я чытаў табе кнігі,
Здабытыя з-пад зямлі,
Пра славу забытай Нямігі,
Пра тое, як продкі жылі.
У хаце курэла газьніца,
А нас акрывала сьвятло...
Мінулае шчасьцем сьніцца,
Хоць палыном адцьвіло.
Пасьля неспадзеўнай разлукі
Губляліся нашы лісты.
Табе працягвалі рукі
I суцяшалася ты.
I часта прыходзілі госьці,
I ты частавала іх.
А не ставала чагосьці —
Мабыць, мяне і кніг.
|
|
